Ben hiç anlatamadım, hiç de anlamadılar.
Yalan bahar güneşi gibiydi.
Öylesine yanlış, öylesine zamansız bir ruh.
Beni gerçekliğine inandıran güç neydi?
Sevgi mi, aşk mı ya da her neyse işte.
Hayalinin sıcaklığına dokunabilecek kadar yakın,
Ama hep bir hayal uzaklığının kıyısında boğulmak.
Yokluğun ve sevgisizliğin bedenimde ıstırap yaratırken,
Senin gerçekliğinin yalanı nasıl bu kadar inançlı olabilir.
Ya ben deliydim ya da sen gerçek olamayacak kadar hayaldin.
Neydi beni buna inandıran güç.
Ne kulağımda sesin vardı ne de Gözlerime değmiş gözlerin.
Hayalini gerçek kılan benim deliliğim miydi?
O halde ben deliliğimden razıyım.
Gerçek dünya senin hayalin kadar sahi değil.
Bırak aklım yalanlar söylesin, sen gerçeğim kal.
Zaten ben hiç anlatamadım, hiç de anlamadılar…
Ah ne güzel bir şiir olmuş, usta bir şairin elinden çıkmışçasına güzel olmuş eline sağlık.